Allergodil Krople do oczu, zawierają substancję o działaniu przeciwhistaminowym – chlorowodorek azelastyny, który skutecznie łagodzi objawy alergicznego zapalenia spojówek. Krople mogą być stosowane u osób dorosłych i u dzieci powyżej 4 roku życia.
Spis treści:1. Wszystko o kocim katarze2. Co wywołuje chorobę u kota?3. Jakie są objawy kociego kataru?4. Rozpoznanie kociego kataru5. Leczenie6. Jak ustrzec kota przed kocim katarem?7. Czy kichanie i katar zawsze oznaczają koci katar? Wszystko o kocim katarze Katar, szczególnie jesienią, u kotów, psów i ludzi nie jest rzadkością. Większość z nas słyszała o chorobie nazywanej kocim katarem, która występuje u kotowatych. Jednak nie wszyscy zdajemy sobie sprawę, jak poważna jest to jednostka chorobowa. Czym jest, jak się objawia i dla kogo jest szczególnie niebezpieczna? Co wywołuje chorobę u kota? Nazwa choroby – koci katar – wzięła się stąd, że głównym jej objawem jest po prostu katar. Niestety nie jest to jedyny objaw. Koci katar to, inaczej mówiąc, zapalenie górnych dróg oddechowych. To choroba polietiologiczna, co znaczy, że wywołana jest przez wiele czynników chorobotwórczych. Najważniejsze wirusy, które powodują tę chorobę, to koci herpeswirus (FHV) oraz koci kaliciwirus (FCV). Herpeswirus to wirus występujący na całym świecie wśród wszystkich kotów, zarówno tych domowych, jak i tych dziko żyjących. Bywa, że sam powoduje chorobę objawiającą się jako ostre zapalenie spojówek. Jednak najczęściej, wraz z innymi czynnikami chorobotwórczymi, wywołuje właśnie koci katar. Najważniejszą cechą infekcji herpeswirusowej jest to, że po przechorowaniu kot dożywotnio staje się nosicielem wirusa (jest to tzw. wirus latentny). Podobnie jak przy herpeswirusowej opryszczce wargowej u ludzi. Wystarczy niewielki spadek odporności, niektóre leki, zabieg chirurgiczny, a nawet stres, aby ponownie pojawiły się objawy choroby. Zakażenie górnych dróg oddechowych powodowane kaliciwirusem jest bardzo częste wśród kotów. W odróżnieniu od herpeswirusa jest on bardziej zmienny (często mutuje w środowisku), co oznacza, że istnieje wiele wariantów tego wirusa. Nie jest on latentny w organizmie, jednak cechuje go duża zjadliwość. Również sam jest w stanie wywołać chorobę – zwaną kaliciwirozą. Koci katar najczęściej powikłany jest dodatkowymi drobnoustrojami, takimi jak wirus syncytialny, reowirusy czy nawet wirus kociej białaczki. Dodatkowo chorobę mogą wikłać chlamydie, mykoplazmy, bakterie z grupy Bordetella bronchiseptica i inne. Jakie są objawy kociego kataru? Objawy choroby zależą od tego, jakie drobnoustroje ją wywołują, a dokładnie: który z wirusów dominuje i czy doszło do powikłania bakteryjnego. Większość chorych kotów ma zapalenie worka spojówkowego oraz ostre zapalenie jam nosowych, co w konsekwencji prowadzi do ich nieżytu. Choroba, w szczególności wywołana przez kaliciwirusa, objawiać się będzie dodatkowo zapaleniem jamy ustnej, owrzodzeniami języka oraz zapaleniem łuków podniebiennych lub gardła. Chory kot będzie osłabiony, smutny, apatyczny. Nierzadko wysoko gorączkuje. Najczęściej w wyniku silnej bolesności w jamie ustnej nie ma apetytu. Nie myje się ani nie ma chęci do jakiejkolwiek aktywności. Zapalenie oskrzeli i tchawicy oraz ciężkie zapalenie płuc to kolejny etap choroby. Objawy wtedy przypominają odkrztuszanie czy kaszel, niekiedy pojawiają się wymioty, oddech staje się płytki i świszczący. Niektóre koty charczą podczas oddychania lub mają duszności. W przypadku dominacji herpeswirusa objawy choroby będą koncentrować się głównie na spojówkach, powodując ich silne zapalenie oraz obrzęk. Może to doprowadzić do wrzodziejącego zapalenia rogówki, a nieleczone owrzodzenie nawet do wypływu i utraty gałki ocznej. W przypadku przebiegu kaliciwirozy może pojawić się naprzemienna, przejściowa kulawizna. Choroba najbardziej niebezpieczna jest dla kociąt. Są one szczególnie wrażliwe na zachorowanie, a przebieg choroby zazwyczaj jest u nich cięższy. Nieleczony koci katar może doprowadzić do licznych, ciężkich powikłań, takich jak np. utrata wzroku, a nawet do śmierci. Coraz częściej mówi się o zjadliwej, uogólnionej postaci kaliciwirozy, niebezpiecznej zarówno dla młodych, jak i starszych kotów. Śmiertelność tej postaci wynosi aż ok. 67%! Niestety, po przechorowaniu kociego kataru kot nie nabiera odporności. Jeśli w infekcji miał udział herpeswirus, choroba i objawy mogą powracać nawet co kilka miesięcy – już przy minimalnym spadku odporności. Choroba nie stanowi zagrożenia dla innych gatunków zwierząt ani dla ludzi. Rozpoznanie kociego kataru Diagnostyka choroby to przede wszystkim rozpoznanie na podstawie występujących objawów. Izolacja wirusów nie należy do prostych, jednak aktualnie możliwe są badania PCR lub RT-PCR pozwalające wykryć wirusa w wydzielinach czy na błonach śluzowych. Niestety mogą one dawać zafałszowane wyniki, dlatego nie można opierać się jedynie na nich. Pomocne są wymazy bakteryjne (z worka spojówkowego bądź jamy nosowej) wraz z antybiogramem, badanie morfologii oraz biochemii krwi. Niekiedy lekarz może zdecydować o konieczności wykonania RTG klatki piersiowej. Leczenie zależy przede wszystkim od dominujących objawów i ich stopnia zaawansowania. Przy ostrej i ciężkiej postaci choroby podstawą jest nawodnienie i ustabilizowanie pacjenta. Stosuje się leki przeciwgorączkowe, przeciwzapalne oraz immunostymulujące. Należy wdrożyć odpowiednie krople do oczu o działaniu przeciwzapalnym oraz antybiotyki o szerokim spektrum działania (jeśli choroba jest powikłana bakteryjnie). Na owrzodzenia jamy ustnej stosowane są odpowiednie leki miejscowe (maści, żele). Ważne jest regularne dokarmianie pacjenta oraz higiena i mycie okolic oczu i nosa. Niejednokrotnie ulgę kotu przynoszą odpowiednie inhalacje (z soli fizjologicznej czy majeranku) oraz odciąganie wydzieliny z jamy nosowej (np. dziecięcą gruszką). Coraz częściej mówi się o terapii bardziej celowanymi i specjalistycznymi preparatami immunostymulującymi – niestety dużo droższymi oraz o ograniczonym zasięgu – interferonem przy kaliciwirozie oraz poliprenylem w terapii herpeswirozy. Leczenie wdrożone w porę jest skuteczne, choć niekiedy długotrwałe. Najgorsze rokowania mają młode kotki, żyjące w złych warunkach sanitarnych i o nieznanym statusie immunologicznym (bez szczepień, nie wiadomo, czy wykarmione przez matkę etc.). Ważną informacją jest to, że nie da wyleczyć się zwierzęcia z latentnej infekcji herpeswirusem. Taki kot do końca życia będzie nosicielem zarazka. Choroba ta przenosi się bardzo łatwo – z wydzielinami z górnych dróg oddechowych, czyli drogą kropelkową. Wystarczy bezpośredni kontakt nawet z niewielką ilością wydzieliny np. ze spojówki, jam nosowych czy gardła chorego, aby kolejne koty się zaraziły. Możliwe jest też siewstwo z kałem i moczem. Rozsiewanie zarazków przez kota może trwać nawet przez kilka tygodni po tym, jak ustąpią objawy choroby. Literatura podaje, że herpeswirusa kot wydala około 3 tygodnie po aktywnej infekcji, kaliciwirusa może siać nawet latami. Wirusy te są szczególnie powszechne w miejscach o większym zagęszczeniu kotów, takich jak hodowle, schroniska, kocie hotele, czy wśród kotów bezdomnych. Dlatego zachorowania w dużych zagęszczeniach osobników są zdecydowanie częstsze. Nosicielami kaliciwirusa jest większość kotów z przewlekłym zapalaniem jamy ustnej, a herpeswirusem koty mogą być zarażone latentnie i rozsiewać go nawet przy nieznacznych objawach choroby. Stąd wirusy te są dużym i wciąż aktualnym problemem wśród kotowatych. Herpeswirus jest dość łatwy do zneutralizowania – wystarczą podstawowe środki do dezynfekcji. Jednak już w przypadku kaliciwirusa potrzeba specjalistycznych środków odkażających, gdyż wirus jest bardzo oporny. Łatwo go także przenieść na przedmiotach, ubraniach, butach, transporterku dla zwierząt etc., gdyż wirus ten pozostaje aktywny w temperaturze pokojowej nawet miesiąc! Pamiętajmy także, aby chorego kota izolować od zdrowych. Powinien przebywać w odosobnieniu, mieć swoją miseczkę, kuwetę, osobne posłanie i zabawki. Również opiekun powinien przestrzegać higieny, aby nie przenieść zarazka na inne zwierzęta w domu. Jak ustrzec kota przed kocim katarem? W profilaktyce kociego kataru najważniejsze są szczepienia ochronne – szczepienie przeciwko herpeswirusowi oraz kaliciwirusowi są w podstawowym programie szczepień dla kociąt. Pierwsze szczepienie powinno mieć miejsce już między 9 a 12 tygodniem życia. Kolejne w odstępach 3-4 tygodniowych. W sumie podawane są 2 lub 3 dawki, w zależności od statusu immunologicznego kota i jego matki. Szczepienia przypominające przeprowadza się w zależności od ryzyka zachorowania kota – co rok lub co 3 lata. Dłuższą przerwę można zastosować u kotów niewychodzących i żyjących w pojedynkę. Istotne jest, że szczepienia te nie zabezpieczają w 100% przed pojawieniem się kociego kataru, jednak minimalizują jego objawy. Bardzo ważna w profilaktyce szerzenia się chorób jest także izolacja nowo przybyłych kotów zarówno w domach, jak i w schroniskach czy hodowlach. Zalecany czas izolowania to 3 tygodnie, nawet jeśli nic nie wskazuje na aktywną infekcję. Dodatkowo u kotów, które są zarażone herpeswirusem i miewają cykliczne spadki odporności wraz z objawami choroby, warto w domowych warunkach stosować odpowiednią, pełnowartościową dietę, suplementy podnoszące odporność (takie jak beta-glukany czy lizyna), pilnować, aby kot nie był narażony na gwałtowne zmiany temperatury czy na stres. Takie postępowanie może pozwolić nam uniknąć kolejnej choroby u kotka. Czy kichanie i katar zawsze oznaczają koci katar? Nie zawsze, ale nie można tego wykluczyć gołym okiem. Jeżeli jesteś właścicielem młodego kota – poniżej pierwszego roku życia, nie powinieneś bagatelizować żadnych objawów. Zaropiale oczko, spadek apetytu, posmutnienie czy kichanie mogą już świadczyć o rozwijającej się infekcji wirusowej. Jeśli masz starszego kota z podobnymi objawami – możliwe, że przechodzi on koci katar, ale objawy choroby są zdecydowanie słabsze. Jednak warto pokazać futrzaka lekarzowi weterynarii, aby sprawdził, jak bardzo zaawansowana jest infekcja i czy należy wdrożyć leki. Nieżyt jamy nosowej czy wypływ w jamy spojówek nie oznacza od razu kociego kataru. Istnieje szereg chorób objawiających się w ten sposób i tylko lekarz, w oparciu o badanie kliniczne oraz badania dodatkowe, jest w stanie postawić właściwą diagnozę. Koty, podobnie jak my, chorują na przykład na grypę, mogą być po prostu przeziębione czy mieć bakteryjnie zapalenie górnych dróg oddechowych etc. Nierzadko zdarza się, że do jamy nosowej czy do oka wpada ciało obce (np. źdźbło trawy), co również będzie wywoływało podobne objawy. Część kotów może charczeć i mieć problemy z oddychaniem także z powodu polipa umiejscowionego w nosogardzieli. U młodych kociaków często dochodzi do urazów rogówki, co również może objawiać się zaczerwienieniem oka, mrużeniem powiek i wysiękiem. U kotów także diagnozuje się chlamydiozę, objawiającą się przewlekłym zapaleniem spojówek. Ta choroba może być mylona z herpeswirusowym zapaleniem. Jak widać, potencjalnych przyczyn objawów jest wiele, dlatego tak ważna jest wizyta u specjalisty. Nazwa „koci katar” nie brzmi tak groźnie, jak powinna. Choroba jest poważna, a każdy właściciel kota powinien mieć podstawową wiedzę na jej temat, gdyż wirusy czyhają dosłownie wszędzie. Wszelkie objawy u młodego kotka – takie jak zaropiałe oczko, spadek apetytu, posmutnienie czy kichanie – nie powinny być lekceważone. A już w szczególności, gdy kot nie przeszedł podstawowych szczepień profilaktycznych. Małgorzata Glema, lekarz weterynarii
Leki na alergie mają na celu złagodzić przykre objawy reakcji obronnej organizmu. Najpopularniejsze to krople na katar oraz aerozole na katar. Niedrożność dróg oddechowych to jeden z najbardziej uciążliwych objawów przewlekłej alergii. Katar sienny występuje sezonowo charakteryzując się wydzielaniem obfitej ilości wodnistej
Koci katar objawy i leczenie Czy Twojego kota spotkały objawy podobne do kataru? A może Twój kotek jest chory, kicha i nie wiesz, co jest tego przyczyną? Zdarzyło Ci się znaleźć chorego, zakatarzonego kociaka i nie wiesz czy zdołasz mu pomóc? W poniższym artykule postaram się rozwiać Twoje wątpliwości i odpowiem na te pytania. Dowiesz się też jak możesz przynieść ulgę swojemu pupilowi. Co to jest koci katar?Dlaczego tak trudno zwalczyć koci katar?Zakażenie herpeswirusem kotów FHV-1Jak rozpoznać koci katar?Zakażenie kaliciwirusem kotów FCV-1Koci katar objawyKoci katar leczenieJak uchronić swojego kota przed katarem? Co to jest koci katar? Mogłoby się wydawać, że koci katar, jak sama nazwa wskazuje, nie jest ani skomplikowaną, ani zagrażającą życiu zwierzęcia chorobą. Okazuje się jednak, że jest to potoczna nazwa dla wirusowego zakażenia górnych dróg oddechowych kotów. Dlaczego tak trudno zwalczyć koci katar? Koci katar to poważna choroba, którą wywołuje kilka rodzajów wirusów. Na domiar złego często występują powikłania, których przyczyną są bakterie – chlamydia i mykoplazmy. Choroba może mieć nawet przebieg śmiertelny, dlatego nie można ignorować objawów ją zwiastujących. W zależności od ilości patogenów, którymi został zainfekowany nasz pupil spotykamy się z różnymi objawami choroby oraz stosujemy różne metody leczenia. Zakażenie herpeswirusem kotów FHV-1 Koci katar objawy Najczęstszą przyczyną kociego kataru jest zakażenie herpeswirusem kotów typu 1 (FHV-1). Należy do tej samej rodziny wirusów co powszechnie spotykany wirus opryszczki pospolitej ludzi czy wirus ospy wietrznej. Jest to wirus często spotykany w środowisku. Do zakażenia dochodzi po kontakcie wirusa z błoną śluzową górnych dróg oddechowych i zakażenie zwykle ogranicza się do miejsca jego wniknięcia. Jak rozpoznać koci katar? Możemy zaobserwować typowe objawy kociego kataru, takie jak: łzawienie, kaszel u kota, wypływ surowiczy z nosa i worków spojówkowych, kichanie u kota, obfita pienista ślina. Kotki stają się osowiałe i apatyczne, przez co szybko tracą na wadze. Często też obserwuje się zmiany w gałce ocznej polegające na zapaleniu rogówki z owrzodzeniem. Bez interwencji lekarza weterynarii może dojść nawet do trwałej utraty wzroku u zwierzęcia. Szczególnie narażone na zakażenie są kocięta ssące oraz w pierwszych tygodniach po odsadzeniu. Choroba atakuje zwykle wszystkie kocięta z miotu. Jeżeli podczas zainfekowania herpeswirusem nie dojdzie do rozwoju wtórnych zakażeń bakteryjnych objawy kliniczne kociego kataru mogą ustąpić samoistnie po 2-3 tygodniach. Jednak nawet jeśli objawy kliniczne ustąpią, wcale nie oznacza to wyzdrowienia: zwierzę może stać się bezobjawowym siewcą albo przechodzi w postać utajoną i w każdej sytuacji stresowej, jak na przykład ciąża kota, bądź pogorszenie warunków bytowania zwierzęcia, choroba może ponownie zaatakować naszego pupila. Jak mogą wyglądać objawy kociego kataru możesz zobaczyć na poniższym wideo Poor Russian blue kitten Lena has cat flu Zakażenie kaliciwirusem kotów FCV-1 Na drugie miejsce spośród czynników wywołujących koci katar wyłania się kaliciwirus kotów (FCV-1). Zakażenia wywołane FCV stanowią największe niebezpieczeństwo w dużych skupiskach zwierząt, takich jak hodowle, schroniska oraz u kotów piwnicznych lub bytujących przy śmietnikach. Główną drogą rozprzestrzeniania się zarazka jest droga aerogenna przy kontakcie bezpośrednim z chorym kotem, z bezobjawowym nosicielem lub zarazkiem w środowisku. Jak rozpoznać koci katar? Najczęstsze objawy przy zakażeniu kaliciwirusem przyjmują postać owrzodzeń i nadżerek na języku, podniebieniu oraz wargach. Ponadto zwierzątko zakażone kaliciwirusem wykazuje objawy jak przy zakażeniu herpeswirusem kocim, czyli: kaszel u kota, kot kicha, wypływ surowiczy z nosa. Przy powikłaniach bakteryjnych może pojawić się gorączka a nawet objawy ze strony przewodu pokarmowego, takie jak wymioty czy biegunka. W pracy lekarza weterynarii najczęściej mamy do czynienia z kocim katarem wikłanym przez różne patogeny. Dlatego mimo początkowo łagodnego przebiegu choroby bardzo ważna jest konsultacja z lekarzem weterynarii. Koci katar leczenie Koci katar leczenie Leczenie naszych pacjentów z objawami kociego kataru opiera się przede wszystkim na wdrożeniu antybiotykoterapii. Antybiotyk stosuje się w celu zapobiegnięcia powikłaniom bakteryjnym, nawodnienia zwierzęcia oraz wspierania jego systemu odpornościowego w celu szybszego zwalczenia choroby. Leczenie kociego kataru domowymi sposobami nie przynosi rezultatów. Bardzo ważne jest zapewnienie chorym kotom właściwych warunków higienicznych. Zwierzątko trzymane w ciepłym, suchym i spokojnym miejscu, odizolowane od innych zwierząt będących potencjalnym źródłem choroby, ma dużo większe szanse na wyleczenie i szybki powrót do zdrowia. Jak uchronić swojego kota przed katarem? Jak zapobiec zarażeniu? Najbardziej narażone na koci katar są młode kocięta poniżej 4 tygodnia życia, dlatego sensownym wydaje się odsadzanie od matek osesków w wieku 4-5 tygodni. Małe kocięta należy otoczyć szczególną opieką do momentu osiągnięcia przez nie wieku 9-12 tygodni i zastosowania szczepienia ochronnego. Pierwsze szczepienia u kociąt powinno być przeprowadzone w wieku 9 tygodnia życia z rewakcynacją w 12 tygodniu. Należy pamiętać, iż szczepionki stosujemy tylko u zdrowych i wcześniej odrobaczonych kociaków. Musimy również liczyć się z faktem, iż koci katar jest chorobą zakaźną nawracającą przy sprzyjających dla wirusa warunkach. Czynnikami predylekcyjnymi do ponownego zakażenia są złe warunki bytowe oraz każda sytuacja stresowa powodująca spadek odporności u kotów. Dlatego też podróż, przeprowadzka czy pojawienie się innych zwierząt w środowisku bytowania naszego kota, może spowodować nawrót choroby. Podsumowanie Nie bagatelizuj pierwszych objawów choroby! Jeżeli Twój kociak posmutniał, stracił apetyt i chęci do życia, a do tego ma problemy związane z układem oddechowym, nie czekaj – zgłoś się do swojego weterynarza, bo nawet początkowo łagodna choroba, może okazać się śmiertelna. Pamiętajmy, by nie lekceważyć problemów naszych czworonożnych pupili. Kochani - jeżeli ktoś ma życzenie i chce finansowo wspomóc to przypominam , że jest już konto na zrzutce na ten cel tj. opieka , leczenie itp. Oto link do te aktualizacja dnia 18:57 Koci katar to wirusowe zakażenie górnych dróg oddechowych kotów. Powodowane może być przez herpeswirus kotów typu 1 (FHV–1), który należy do tej samej rodziny wirusów, co wirus ludzkiej opryszczki czy ospy wietrznej lub przez kaliciwirus kotów (FCV–1). Jakie koty są szczególnie narażone na koci katar? Szczególne ryzyko, jak w przypadku każdej choroby zakaźnej, stwarzają duże skupiska zwierząt – hodowle, schroniska, koty wolnożyjące w grupach czy wystawy. Szczególnie na chorobe są: koty z obniżoną odpornością (w szczególności zarażone wirusem kociej białaczki – FeLV lub nabytym niedoborem immunologicznym – FIV, a także koty chorujące przewlekle), koty będące pod wpływem stresu oraz kocięta między 6. a 12. tygodniem życia. W tym czasie zanika u nich odporność przekazana przez matkę, a młode kocię nie zdążyło jeszcze wytworzyć własnych przeciwciał. Kocięta zbyt wcześnie odsadzone od matki oraz te, których matka zginęła (np. w przypadku kotów wolnożyjących), mają niską odporność i choroba postępuje u nich niezwykle szybko. Koci katar - przyczyny Do zarażenia kocim katarem dochodzi przy bezpośrednim kontakcie z chorym kotem lub bezobjawowym nosicielem, a także przez pośrednictwo wspólnych kuwet, misek, legowisk. Wirus bytuje w wydzielinach z nosa, gardła i worków spojówkowych, a także w moczu i kale. Zdarzają się przypadki zakażeń podczas krycia, a także w trakcie ciąży kotki. Wirus może doprowadzić do poronienia, a nawet czasowej bezpłodności kotki. Koronawirus a człowiek Człowiek może doprowadzić do zakażenia kota przenosząc wirusa na sobie, na ubraniach lub głaszcząc uprzednio kota zarażonego, a później zdrowego. Oba wirusy są niegroźne dla ludzi czy dla innych zwierząt. Jest to choroba typowa dla kotowatych. Koci katar - objawy ©Shutterstock Najbardziej rozpoznawalne objawy kociego kataru to: Katar - wypływ z nosa w postaci surowiczej lub ropnej wydzieliny, połączony z kichaniem. Łzawienie i opuchlizna oczu wraz z ropnym wypływem. Takie spuchnięte, zaropiałe oczka i gęsty katar to częsty widok u młodych kociąt, które zostały uratowane i zabrane z ulicy. Obfite i pieniste ślinienie oraz gorączka. Kot staje się osowiały i senny. Wraz z tymi symptomami mogą pojawić się owrzodzenia i nadżerki na języku, podniebieniu oraz na wargach, przez co może dojść do spadku apetytu. Co za tym idzie, kot szybko traci na wadze, mniej chętnie pije i je, konieczne staje się podawanie kroplówek. W przypadku nieleczonej choroby, oprócz tego, że kot kicha i ma katar, zaczyna też kaszleć wydzieliną spływającą z części nosowej. Następuje ogólne pogorszenie stanu zdrowia. Mogą wystąpić objawy ze strony układu pokarmowego – biegunka lub wymioty. Koci katar - powikłania W zależności od wieku i odporności danego osobnika, objawy kociego kataru mogą być łagodniejsze lub cięższe. Dodatkowym zagrożeniem w sytuacji, gdy zbyt późno rozpoczniemy leczenie, są powikłania w postaci zakażeń bakteryjnych. Może dojść do zapalenia płuc, spojówek czy jamy ustnej, a w przypadku owrzodzenia rogówki ze stanem zapalnym, kot może na stałe utracić wzrok (często zachodzi tu konieczność usunięcia gałek ocznych!) W przypadku młodych kociąt ze słabo wykształconym układem odpornościowym istnieje ryzyko śmierci. Koci katar - leczenie ©Shutterstock Jak wygląda leczenie kociego kataru? Jeśli choroba została wykryta wcześnie, lekarz weterynarii zazwyczaj zaleca podawanie leków przeciwzapalnych. Często, gdy dojdzie do powikłania infekcją bakteryjną, stosuje się również krople do oczu z antybiotykiem, gdyż zmiany chorobowe mogą dotyczyć także oczu. Jednocześnie wspiera się układ odpornościowy kota preparatami stymulującymi odporność. W przypadku, gdy infekcja trwa dłużej, konieczna może okazać się ogólna antybiotykoterapia (dobierana według wyników badania bakteriologicznego) oraz leczenie objawowe (np. leki przeciwgorączkowe). Powinno się także na bieżąco usuwać wydzielinę z oczu i nosa, gdyż to ona powoduje rozsiewanie wirusa, oraz zachować zasady higieny – takie jak mycie rąk po kontakcie z kotem, mycie kuwet i misek. Od rozpoczęcia terapii do całkowitego wyleczenia może upłynąć kilka tygodni. Zdarza się, że kot, który przeszedł chorobę, staje się dożywotnim nosicielem wirusa. Może zarażać inne koty, a u niego samego pojawiają się nawroty w momencie spadku odporności lub silnego stresu. Koci katar - domowe leczenie Należy podkreślić, że nie istnieją skuteczne domowe sposoby na wyleczenie kociego kataru. W domu możemy jedynie zapewnić kotu komfortowe warunki, zminimalizować stres oraz podawać dobrze zbilansowaną, dobrej jakości mokrą karmę. Należy dbać o to, by kot nie głodował (nie jadł zupełnie nic dłużej niż 24 godziny), ale karma nie powinna być też dostępna dla kota przez cały czas. Najlepsze będzie podawanie małych, ale częstych posiłków, na przykład pięciu w ciągu dnia. Jeśli kot ma problemy z oddychaniem, pomoże mu zwiększenie wilgotności powietrza nawilżaczem, lub zabieranie go do łazienki wówczas, gdy bierzemy kąpiel. Konieczne jest również odizolowanie chorego zwierzęcia od innych kotów, które mógłby zarazić. Dotychczasowe przekonanie, jakoby aminokwas L – Lizyna był skuteczny w zwalczaniu wirusów kociego kataru, okazało się błędne. Preparat nie pomaga ani w zwalczaniu choroby, ani nie zapobiega zakażeniu. Wyniki badań wykazujące nieskuteczność tego aminokwasu zostały upublicznione w magazynie American Journal of Veterinary Research. Szczepienie na koci katar W ramach profilaktyki dostępne są szczepionki przeciwko herpeswirusowi i kaliciwirusowi. Takie szczepienia wykonuje się już u kociąt w wieku minimum 8 tygodni. Szczepione koty muszą być zdrowe i wcześniej odrobaczone. Następne szczepienie, według schematu, następuje po 3 lub 4 tygodniach. Ostatnie szczepienie wykonuje się nie prędzej niż w wieku 16 tygodni. Każdy kot powinien otrzymać dawkę przypominającą po 12 miesiącach od zakończenia serii pierwszych szczepień. Według najnowszych zaleceń WSAVA (Światowe Stowarzyszenie Lekarzy Weterynarii Małych Zwierząt), szczepienia u dorosłych kotów wykonuje się nie częściej niż co 3 lata. VGG (vaccination guidelines group – zespół do spraw szczepień WSAVA) rekomenduje szczepienie podskórnie w okolicę boczną brzucha lub tułowia, gdyż w razie powstania mięsaka poszczepiennego w tych miejscach nie jest on tak trudny do usunięcia, jak z okolicy międzyłopatkowej czy z kończyn. Warto także nie narażać naszych kotów na zarażenie od kotów wolnożyjących i trzymać je w bezpiecznym domu. Konsultacja: lekarz weterynarii Franek Paśko sYjbxLw. 205 123 443 121 365 470 480 152 40